Nakon što sam vam u prethodnom blogu predstavio najbolje petorke u istoriji Bostona, Toronta, i New Yorka (po mom mišljenju), u ovom postu “na radaru” se nalaze nove tri ekipe.
Philadelphia 76ers
Ekipa iz grada “Bratske ljubavi” je zlatne momente imala krajem šezdesetih godina dvadesetog vijeka, i početkom novog milenijuma. U poslednjih nekoliko sezona su jedna od najgorih ekipa u ligi i konstantno su u fazi “renoviranja” ekipe.
Plejmejker: Allen Iverson, ako za nekoga možemo reći da je čovjek-tim, onda je to, bez dileme, legendarni The Answer. AI3 je bukvalno sam vodio svoj tim do velikog finala, ali su naletjeli na Lakerse koji su taj plej of završili sa skorom 15-1. Kao i mnogi vrhunski sportisti, i Iverson je u srednjoj školi bio najbolji košarkaš i igrač američkog fudbala. Draftovan je kao prvi pik super jakog drafta 1996. godine. U prvoj sezoni je ostvario prosjek od 23,5 poena. Prosjek poena u ekipi iz grada “Bratske ljubavi” mu je 27,6 poena po meču, a uz to je dodao 6,2 asistencije i preko dvije ukradene lopte po meču. Upisao je i 11 nastupa na All Star mečevima, gdje ima i dvije MVP nagrade. Čak četiri puta je predvodio ligu po broju poena, i tri godine zaredom po broju ukradenih lopti. Njegov dres sa brojem 3 je sasvim zasluženo povučen iz upotrebe. Nezvanično je vlasnik najboljeg crossover driglinga u istoriji ove igre! 😀
Bek: Za Hal Greera često kažu da je treći najbolji bek u šezdesetim, iza Oscara Robertsona i Jerrya Westa. Greer je uz Wilta Chamberlaina činio oslonac ekipe koja je uspjela da prekine osmogodišnju dominaciju Bostona i da donese prvu titulu svojoj ekipi. Interesantno je da je u tom plej-ofu bio prvi strijelac ekipe sa prosjekom od preko 27 koševa. Cijelu karijeru je proveo u ovoj ekipi i prosječno je bilježio nešto preko 19 poena, kao i pet skokova po meču. Zabilježio je i 10 vezanih nastupa na All Star vikendima, a ima i jednu MVP titulu (1968. godine). Najbolji je strijelac u istoriji ekipe, kao i drugi asistent…
Krilo: Julius Erving, ili jednostavno DR. J. Čovjek je bio Carter prije Cartera, dao je potpuno novu dimenziju pojmu “zakucavanje”, a u tom periodu su obično samo centri zakucavali. Dr. J je to potpuno promijenio. Zabilježio je 11 nastupa na All Star mečevima, kao i još pet na All star mečevima ABA lige. U 11 sezona provedenih u ekipi, Julius je bilježio u prosjeku oko 22 poena po meču i 6,8 skokova, dok je uz sve to imao prosjek od preko 50% šuta iz igre, što je izvanredno, imajući u vidu broj upućenih šuteva i poziciju na kojoj je igrao. Njegov stil igranja bio je nešto neviđeno do tada i često se kaže da je igrao “iznad obruča” što ukazuje na ogroman broj zakucavanja.
Krilni centar: Charles Barkley ili Sir Charles je jedna od najboljih četvorki koja je ikada igrala. Na prvi pogled više liči na nekog sumo rvača nego na profesionalnog košarkaša, ali samo na prvi pogled. Charles je sa svojih 198 cm najniži igrač u istoriji koji je predvodio ligu po broju skokova. Sir je u Philadephia 76ersima ostvario prosjek od 23,8 poena po meču i 11,6 skokova, i samo u svojoj prvoj sezoni nije imao dabl-dabl učinak. Na All Star mečevima je nastupao 11 puta, a po pet puta je biran u najbolju prvu i drugu petorku lige. Charls je neko ko nikada nije mario za pravila i nikada nije izigravao zvijezdu, što svakako jeste bio. Ostao je upamćen po svojim izjavama, i trebao bi zaseban post da bi se citirale njegove legendarne izjave, pa ćemo iz tog razloga sa vama podijeliti samo dvije:
“I always laugh when people ask me about rebounding techniques. I’ve got a technique. It’s called just go get the damn ball.”
“If you are afraid of failure, you don’t deserve to be successful.”
Centar: Wilt Chamberlain. Šta reći za najdominantnijeg igrača svih vremena? Čovjek zbog kojeg su pravila mijenjana, jer je bio previše dominantan. U dresu 76ersa je proveo četiri godine, i uspio je da na kratko prekine dominaciju Bostona. Njegovu karijeru, kao i cijelu tu epohu NBA lige, obilježilo je rivalstvo sa Billom Ruselom, Wilt je statistički dominirao, ali je Bill osvajao titule. Svoju epizodu u 76-ersima je završio sa prosjekom od 27,6 poena i 23,9 skokova po meču. Njegov dres sa brojem 13 je, naravno, povučen iz upotrebe.
Honorable mentions: Chet Walker, Maurice Cheeks, Dolph Schayes, Billy Cunningham, Moses Malone
Detroit Pistons
su dugo važili za jednu od najslabijih ekipa lige, međutim, krajem osamdesetim dolaze do dvije vezane titule, a početkom novog milenijuma, dolaze i do treće titule (2004. godine).
Plejmejker: Na poziciji organizatora igre, nalazi se Isiah Thomas, možda ne najbolji igrač u istoriji ekipe (u top 3 svakako), ali definitivno neko sa kim je počeo preporod Detroita, i stvaranje legendarnih “Bad Boysa”. Preko 100 koledža širom zemlje je bilo zainteresovano za njega, ali se on odlučio da ga trenira legendarni “General“. Nakon što je osvojio titulu u koledž košarci, Thomas je 1981. godine draftovan od strane Pistonsa, koji su u tom momentu bili jedna od najgorih ekipa lige (svega 37 pobjeda u prethodne dvije sezone). Ukupno je zabilježio 12 nastupa na All Star mečevima. Oko njega se gradila ekipa koja je donijela prve titule Detroitu 1989. i 1990. godine (nagrada za MVP finala). Karijeru je završio kao najbolji poenter, asistent i kradljivac lopti u istoriji Detroita. Njegov dres sa brojem 11 je povučen iz upotrebe.
Bek: Joe Dumars, drugi dio sjajnog bekovskog tandema sa kraja osamdesetih godina prošlog vijeka. Joe je u ligu došao nekoliko sezona nakon Thomasa, i zamišljeno je bilo da bude njegova rezerva i neko ko će da “grize” u odbrani. I on je sportsku karijeru počeo u američkom fudbalu, po ugledu na stariju braću, ali se ipak preorijentisao na košarku, po ugledu na svog idola Juliusa Ervinga. Cijelu karijeru je proveo u Pistonsima, gdje drži rekord po broju odigranih mečeva, kao i po broju ubačenih trojki. Karijeru je završio sa prosjekom od 16,1 poena po meču, dvije titule prvaka, jednom MVP nagradom, kao i sa šest nastupa na All Star mečevima. Njegov dres sa brojem četiri je povučen iz upotrebe. Početkom XXI vijeka je postavljen za generalnog menadžera ekipe i imao je veliki uticaj na sastavljanje šampionske generacije (2004. godine), međutim, ostaće upamćen da je on zaslužan za to da je Darko Miličić, biran kao drugi pika na draftu 2003. godine. 😀
Krilo: Veliki broj NBA igrača potiče iz “geta” velikih gradova, gdje im je sport jedini način da izbjegnu učlanjenje u bandu i skoro sigurnu smrt. Grant Hill je sušta suprotnost od toga, otac mu je bio profesionalni igrač američkog fubala i učesnik pro-ball mečeva. Grant je neko ko je imao predispozicije da postane najbolji svetski igrač, i da se prvi približi nivou na kojem je bio Jordan. Posjedovao je do tada skoro neviđenu kombinaciju snage, brzine i sposobnosti kontrole lopte. Draftovan je od strane Pistonsa 1994. godine, i trebao je da bude lider nekoh novih Pistonsa, koji će da vrate slavu legendardnih “Bad Boysa”. Već u prvoj sezoni, bilježio je 19.9 poena, 6,4 skoka i pet asistencija po meču. Koliko je u tom periodu bio popularan govori podatak da je dobio više glasova od Jordana za All Star meč 1996. godine. Na njegovu veliku žalost, rezultati tima nisu pratili njegovu sjajnu igru, i došlo je do razlaza. U dresu Pistonsa je bilježio 21.6 poena, 7,9 skokova, i nešto preko šest asistencija po meču.
Krilni centar: Iako je većinu karijere proveo na poziciji centra, Ben Wallace “preko veze” dobija mjesto u najboljoj petorci Pistonsa. Legendarni Big Ben je u Pistonsima proveo 9 sezona u dva mandata, i član je poslednje šampionske generacije Pistonsa. To je ujedno i poslednja ekipa koja je do NBA titule došla bez “superstara” u timu. Ben je prvi nedraftovani igrač u istoriji lige, koji je izglasan u prvu petorku za All Star meč. Od njega nikada niste mogli da očekujete neki košgeterski učinak, ali ste uvijek mogli da dobijete fantastičnu odbranu i sjajan skok. Wallace je vrlo često imao partije od 20+ skokova i svega par poena, najdrastičniji primjer toga je meč protiv Netsa u kojem je imao 23 skoka i samo dva poena. Ben je prvi bloker, drugi kradljivac lopti i treći skakač tima iz grada motora. Čak četiri puta je proglašavan za najboljeg defanzivca lige…
Centar: Bill Laimber zauzima mjesto ispod samog obruča. Za njega možemo reći da je utemeljivač Bad Boysa i prednjačio je u toj generaciji po grubostima, i praktično da nije bilo vrhunskog igrača iz tog perioda koji nije osjetio Billovu “nježnost”. 🙂 Zbog svega toga bio je omražen u gotovo svim dvoranama širom NBA, a u svojoj je bio obožavan. Tako je, valjda, sa svim igračima tog tipa… Pored svega toga je bio zaista vrhunski igrač, prije svega skakač, čak šest vezanih sezona je predvodio ekipu po broju skokova. Karijeru je završio sa dabl-dabl prosjekom od 13,5 poena i 10,1 skok po meču. U All-time statistici Pistonsa, Bill se na samom vrhu nalazi u dvije kategorije: po skokovima i napravljenim faulovima.
Honorable Mentions: Dennis Rodman, Chauncey Billups, Bob Lanier, Richard Hamilton, George Yardley
Atlanta Hawks
je do jedine titule u klupskoj sitoriji došla davne 1958. godine, u periodu kada je ekipa nastupala u Milvokiju. Oni pored toga imaju još tri finala lige, ali poslednje je bilo 1961. godine. Od tada ne uspijevaju da oforme respektabilnu ekipu, iako su poslednjih decenije redovni učesnici plej ofa.
Plejmejker: Glenn Doc Rivers je prvih osam godina karijere proveo u Atlanti na poziciji startnog plejmjekera. Prije odlaska u NBA ligu, Doc je nastupao za američku reprezentaciju na Svetskom prvenstvu u košarci 1982. godine, gdje su osvojili srebrnu medalju, kada je Sovjetski savez bio bolji od njih u odlučujućem meču sa 95:94, a Doc je promašio šut za pobjedu. I pored toga, on je proglašen za najkorisnijeg igrača tog prvenstva. U dresu Atlante bilježio je prosječno 13 poena i 6,8 asistencija po meču, a zabilježio je i jedan nastup na All Star meču. Igrač je sa najviše asistencija u istoriji Atlante, kao i treći po broju ukradenih lopti…
Bek: Lou Hudson je još jedan u nizu igrača koji su se na koledžu bavili i američkim fudbalom, ali je jedan od rijetkih koji je iste godine draftovan i od strane NBA ekipe i od strane NFL tima. Pored Hawksa, draftovan je i od strane Dallas Cowboysa. Na svu sreću, odlučio se za NBA ligu, u kojoj je u prvoj sezoni bilježio 18,4 poena, uz napomenu da tada u košarci još uvijek nije bila uvedena “trojka”. Karijeru u Atlanti je završio sa fenomenalnim prosjekom od 22 poena i šut iz igre od blizu 50%. Treći je strijelac u istoriji ekipe, a zabilježio je i šest nastupa na All star mečevima.
Krilo: Sin američkog oficira, rođeni Parižanin Dominique Wilkins, sasvim zasluženo zauzima svoje mjesto na krilnoj poziciji, a vjerovatno je i najbolji igrač u istoriji ekipe. Dominique je bio najbolji strijelac gdje god se pojavio, počev od srednje škole, koledža, pa do NBA lige. Draftovan je od strane Jazza, ali je odbio da potpiše ugovor sa njima, pa su bili primorani da ga trejduju u Atlantu. Na vrhuncu svoje snage i eksplozivnosti, bilježio je preko 30 poena po meču u prosjeku. Dvostruki je osvajač takmičenja u zakucavanju, drugi put je to uradio kada je imao punih 30 godina. Samo četiri igrača su dvostruki šampioni ovog takmičenja. Devet puta je nastupao na All star mečevima. Najbolji je strijelac u istoriji ekipe sa prosjekom od 26,4 poena, drugi po broju ukradenih lopti, četvrti skakač, i šesti bloker. U dva navrata se oprobao i u Evropi, gdje je branio boje Panathinaikosa i Fortituda. Sa zelenim iz Atine je bio i prvak Evrope, a ne moram reći da je i tamo bio najbolji strijelac.
Krilni centar: Bob Pettit je cijelu karijeru proveo u ekipi Hawksa, ali u vremenu kada su oni igrali u Milvokiju i Sent Luisu. Najzaslužniji je za jedinu titulu koju je ova ekipa osvojila 1958. godine. Cijelu karijeru je proveo u “Jastrebovima” i prvi je igrač u istoriji ekipe koji je prebacio cifru od 20.000 koševa. Interesantno je da je njegov prvi ugovor iznosio na 11.000 dolara, što je tada bilo nezamislivo za jednog novajliju u ligi. Svih 11 sezona biran je za učesnika All stara vikenda, i to je jedini igrač u istoriji kome je tako nešto uspjelo, a čak 10 puta je biran u prvu petorku lige. Karijeru je završio sa prosjekom od 26,4 poena i 16,4 skoka po meču. Po ovom drugom parametru, nalazi se na trećem mjestu, odmah iza neprevaziđenog dvojca Will-Bill.
Centar: Legendarni “Not in my house!” Dikembe Mutombo, zauzima mjesto na centarskoj poziciji. Dikembe je rođen u Zairu, i u Ameriku dolazi sa namjerom da upiše koledž, postane doktor i vrati se u Afriku. Međutim, tadašnji trener njegovog univerziteta Georgetown ga je zbog visine uvrstio u košarkašku ekipu. Njegova igra se bazirala na ofanzivnom skoku i “zaštiti” sopstvenog obruča. Nastupio je čak osam puta na All star mečevima, četiri puta je bio najbolji defanzivac lige, tri puta je predvodio ligu po broju blokada i dva puta po broju skokova. Bio je prepoznatljiv i po tome što je nakon kontakta sa njegovim laktovima veliki broj igrača završavao na podu. Yao Ming, koji je pred kraj Dikembeove karijere bio njegov saigrač, je čak kroz šalu rekao da je morao da moli tadašnjeg trenera da ne dozvoljava Mutombu da trenira sa ekipom, jer će da povrijedi nekog. Za kraj pokušajte da izgovorite njegovo puno ime i prezime Dikembe Mutombo Mpolondo Mukamba Jean-Jacques Wamutombo! 🙂
Honorable Mentions: Pete Maravich, Cliff Hagan, Joe Johnson, Josh Smith, Mookie Blaylock
